Powrót do

Kinga Jabczyk dodano: 18.01.2005 Nazywam się Kinga Jabczyk. Jestem studentką bohemistyki. Moją największą pasją jest muzyka. Szczególnie wyróżniam brzmienie akordeonu. Dlatego cenię twórczość Astora Piazzoli - rewolucjonistę tanga. Moim muzycznym faworytem jest także Miles Davis oraz Jacques Loussier czyli niedościgniony jazzowy interpretator dzieł muzyki klasycznej. Duże znaczenie dla mnie mają dzieła Juliana Tuwima. Lubię zaczytywać się w Siddharcie Hermana Hessego i wpatrywać się w Spotkanie Stefana Króla. Olbrzymią radość sprawia mi fotografowanie chmur. Pozostaję zakochana w Tatrach.

Nasza ankieta: Poeta... to człowiek. Tworzę bo... nie zawsze można milczeć. Najbardziej lubię... odkrywać. Przyjaciele... bliscy memu sercu. Moje największe marzenie... spełnia się każdego dnia. Wiersze: Czas, Dłonie, Modlitwa o zmroku, Niebo, P**, Początek końca, Sen, Słowa, Wspomnienie, Żyję?

Cichutko, powolutku, prawie bezszelestnie
Mijają dni
Wyrwane kartki z kalendarza
Spadają
Rozrzucone, powoli stają się naszym
Zapomnieniem

Pamięć
tak często zawodzi
A my
bez słowa protestu godzimy się
na okruchy wspomnień
na łzawą radość z przeżywania
minionych, niepowrotnych lat

Vivo
Vivace
Veloce
Szybciej
Prędzej
Niczym koń w galopie
W szaleńczym tempie
Mijają chwile dni lata

Przystanek kończący bieg
Osamotniona stoję
Boję się
Czekam cierpliwie
Nikt nie przychodzi
Może ktoś za parę wiecznych dni ...

Zakrzyczę w ciszę
cudowność świata
piękno bezmiaru

Jesteś a jakby cię nie było
niewidoczne coraz mocniej szepcze
by zgasnąć wiecznie uśpione

Kto przyzna
swe szczęście
kto zachłyśnie
radośnie

Czekaniem jestem na niewydarzenia
na maleńkie cudeńka wiecznego jutra
cicho ... - nic nie mówię, zwalczam strach
przed tobą stanę i zaśpiewam jakby

Kto widzi
cienie chmur
powiedzieć
wciąż mało

Nie stój nie wierzysz w cuda
To wielkie zbawienie tak przemawia
Wymową poratuj ostatnie zwątpienie

I ty nie kochasz
kto jak nie ty
jesteś
przejrzysty

W ciężar miłości pokładam swe dłonie

Szmer
Dźwięku plusk
To woda w jeziorze się rusza
Słowik na drzewie kołysze
Drzewa mamrocą do siebie

A ja słyszę
z zaświatów
wołanie
głośnie
przejmujące
krzyk ciszy
nagłośnienie
nic.

Ciepło na duszy
kiedy deszcz leciutko pada
uderza o listki
Plusk
spadła kropla

Szkoda
nie mogę pomóc
Może innym razem
się uda
Ja zaczekam

2000, maj 27

Niebo
W blasku cieni
W jasności promyków słonecznej
Spowite w milczeniu
Bez słów protestu
Za kotarą dymów
To teatr, dramat żywota
Kto odkupi krzywdy
Ty - Ja

Nikt nie patrzy w górę

Poddana
porażka
przegrywa

Patrzę
ponuro
potykam się
powracam

Powietrze
przeciążone
proszeniem
podtykane
przeterminowanymi
prośbami

Pomilczę
Pomilczysz

Patrzę
przez
pustkę
poranku
piekącą
paleta
pokolenia
początku

Pukam
palcem

Przyjdziesz
przyjedziesz
przyfruniesz
pospiesznie

Poczekam
przecież
powoli

Po woli

Zacząć wszystko od nowa
Nowe zasady reguły gry
Mieć nową kartę istnienia
Czystą niezapisaną
Wtedy od początku
Dzień po dniu
Przejść przez wszystko raz jeden
Prościej by było o wiele prościej
Bez błędów, potknięć
Z torebką doświadczenia
Pewnie jeszcze łatwiej

Lecz gdzie rozdają takie paszporty
Na nowe szczęśliwe życie
Może kolejny przystanek to niebo
A może nadzieją zwą
Mała metamorfoza na dobry początek
Gotowa do poświęceń do wyrzeczeń
Lecz któż zrozumie moje rozterki
Kto wysłucha niespokojnej duszy
Kto wybaczy błędy nie do wybaczenia
Kto pocieszy uśmiechem
I przytuli w chłodny zimowy dzień.
Nie trzeba wiele przeżyć
by uwierzyć
że nic nie zastąpi kropli zrozumienia.

Kiedy razem
blisko
będziemy
bezstrzelina istnienia
nie umrze

Powiem Ci
kim jestem
I cisza nie przerwie
naszego milczenia
wzmorzy uśpione zmysły

A rano kiedy
słońce zakołysze
wciąż istnieć
będziemy

W świecie bezimiennym
w rzeczach bezsłownych
urzeczywistnieni
ukołysani tańcem
otoczeni soczystą chwilą
zamroczeni w boskim
śnie...

A kiedy wszystko
zauważy świat
ludzie przestaną być ludźmi
A my
ty
ja

Słyszę szelest Twych myśli
Zaraz potoczy się fala słów
Już płyną przejrzyście, namiętnie
Popis źródlany zaczęty
Stamtąd wszystko wypływa
Ponad warstwą kamieni
Tętni życiem
Tak, radosny smak istnienia
Zabawa na głosy
Cicho, coraz ciszej
Jak Aksamit gładzisz me uszy
Przymykam powieki...

Szłam
zatopiona w głuszy drzew
budząc zroszony umysł ze snu
nakrywałam oczy srebrzystym mchem
pozwalając słońcu przenikać me ciało
Powoli...
w jasności poranka susząc dłonie
napełniałam oczy wonią kwiatów

Szłam
zauroczona
widokiem Tatr...

Zakopane 2001

Tu na ziemi
jestem
choć pewności nie mam wcale

Czasem płaczę i się śmieję
chodzę żyję w ludzi tłumie
w ciszy gubię myśli wszystkie

Czasem jestem przygarbiona
w szary dzień
wtapiam ciąg wydarzeń jednakowych

Czasem czekam
i się boję
czy dożyję własnej śmierci

By zobaczyć niewidoczne
By zaistnieć choć na chwilę
Przymykam powieki...

I pytam, wciąż pytam
Czy warto żyć
Nie żyjąc wcale?