Powrót do

Ania Szuster dodano: 11.10.2004 Jestem studentką bohemistyki. Interesuję się Japonią, jej niezwykłą kulturą, która fascynuje i intryguje. Lubię filmy czeskie, norweskie i szwedzkie. Nie lubię książek science fiction, bo moja wyobraźnia nie nadąża za nimi. Lubię słuchac muzyki, najbardziej babci Joplin, nostalgicznego jazzu, Elli Fitzgerald w towarzystwie Louis’a Armstrong’a. Interesuje mnie czeski underground, takie osobowości tego okresu jak Jana Krejcarova oraz Egon Bondy. Gdyby to było możliwe przeniosłabym się w czasie do roku 1968, pojechałabym wtedy do Francji, Czechosłowacji, Japonii... W przyszłości chciałabym przekładać poezję niemiecką i czeską.

Nasza ankieta: Poeta... kobieta poetka to kobieta do kwadratu (M. Kundera) Tworzę bo... chciałabym zobaczyć, jak to jest być kobietą do kwadratu :-). Najbardziej lubię... spędzać czas z (nie)zwykłymi ludźmi. Przyjaciele... to osoby, dzięki którym niektóre treści ujrzały światło dzienne. Moje największe marzenie... wyjechać do Kraju Kwitnącej Wiśni, spędzić tam co najmniej jeden dzień i zobaczyć sztukę w japońskim teatrze. Wiersze: ***(w czarczafie chmur), ***(lęk), ***(niby lalki), niepewność, ***(moje myśli są), ***(ludzie bali się), karuzela, maska, fotograf, ***(zazdrościłem im), ***(milczę), ***(w odpowiedzi na zadawane pytania), gorset, pijąc w cyrku różową lemoniadę

w czarczafie chmur
chowam głowę
narodziło się
nowe miasto nomadów
nowy świat drżących dusz
tych, co czują bardziej
tych, co dostrzegają więcej

barwny kolaż wozów
pokrył pusty plac
wahadłowa orientacja uczuć
opanowała
otwarte przestrzenie nagich ulic

filozofia małych niezwykłości
stanowi każdy dzień
wsłuchiwanie
w rytmy dźwięków
rozbijających się o białe sufity
niewypowiedzianych słów

narodził się sposób
miejsce na własną kropkę
w końcu dnia

lęk
to zimna metalowa
klatka
pomieszczenie
bez księżyca

regularny stukot
wykonywanych kroków
do przodu
w prawo
w lewo
z powrotem

czas
z palpitacjami sekundnika

a jednak żyje
róża
w złotej klatce

niby lalki
z teatru bunraku
w radiacji modlitewnego śpiewu
w ognistopłynnej magmie
a mimo to
pogrążeni w ludzkim świecie
w kraterach martwych słów

przez deszcz
czerwonojesiennych liści
grudniem zmrożony chodnik
wiosenną wiśnią ziemię
ogrody ze stawami czerwonych
okoni
puszczających zajączki

prowadzą
zakapturzone cienie
reżyserzy rzeczywistości
prowadzą w rozsypankę układaną
przez niepokorny strach

białe dłonie
marionetek kabuki
nie walczą już z powietrzem

czekam na ciebie
po cichu
w milczeniu
ogryzając paznokcie
chcę być
niedokończoną poezją
pestką
z enigmatycznym środkiem

cierpię do ciebie
krzykiem
którego się boisz
ze złamanymi skrzydłami

niepewność
dobrze smakuje

moje myśli są
całkiem przyziemne
bez metafizycznego nalotu
ich krawędzie
nieociosane
dziko gna się w miejscach
tylko im znanych

moje myśli są
całkiem z tego świata
pokryte błękitnawą
poświatą normalności

bez względu na to
kim ty jesteś

ludzie bali się
jej dzikiej prawdomówności
wypływała ona
wprost spod szklanego klosza

była to choroba
która musiała pokochać

rana którą rozdrapywała
by tętniła na nowo
i tylko broniła się
zaciskając mono pięści
nie pozwalając odkryć
najskrytszej z tajemnic
klosza

czasami mam
w głowie karuzelę


wyciąga się ukrywana wrażliwość
przytulana ścieżkami zielonozwariowaności

uśmiechy rozpłakanych elips
toczą delikatnie te ścieżki
niedostrzeżenie

rozwijają się
tkane jaskrawie milczące kłębki myśli
w spirali pokonywanych okrążeń
wewnątrzpłatowych

zielony guzik stopu
znajduje się po stronie
lewej

zakładam maskę
z otworami na oczy
by nie zginąć w delcie spojrzeń

maskę
z otworami
na ograniczony dostęp powietrza

na uszy otwarte
prawdę nową
świeżo sprzedawaną
w próżniowych woreczkach

jestem oszustką
tak bardzo pragnę żyć
że duszę się pod maską

jestem złodziejem
kradnę murom ich jesienne cienie
bez zgody
sycę oczy czerwonością wstążek
rozwianych w słońcu


mrugnięciem obiektywu kradnę łaskę chwili
podglądam doskonałości
których ukraść się nie da

jestem małym żółtym listkiem
spadam na twardy chodnik
przedeptanych śladów
i wczorajszej zaschłej śliny

jestem złodziejem
jestem fotografem

zazdrościłem im
nieżyjących matek
ojców alkoholików
przypalonego obiadu
porannych kłótni przy kawie


zazdrościłem
ucieczek z domu
fioletowych siniaków

zazdrościłem
niezgody z samym sobą
mantry codzienności
alienacji i szklanych spojrzeń

zazdrościłem

milczę
bez zgody wbrew i na przekór

sięgam najwyższej granicy siebie
emigruję w przepaść
by ciebie tam znaleźć

spadam w międzymyśli
szukam niepodległości mnie

na czarnobiałych polach waszej szachownicy
stąpam po dolinach szarości
zatapiam się w oceanie melanżu
cieni odchodzących szeptem
myśli przemilczanych

może kiedyś znajdę myślnik
dla absurdu swojego istnienia

w odpowiedzi na zadawane pytania
o sens życia
o istotę jutra
o daleką przyszłość
milczę pełnymi zdaniami

[nie unikając wykrzykników]

rozluźnić
ciasny gorset konwenansów

tego co wypada
co powinno się
co trzeba

bezsenność zużytych myśli
przewraca się w ciepłej pościeli
leniwie układa do snu
kolejne frazy okrągłych twierdzeń

względność jest relatywna
i to brzmi dumnie

jesteś zwolniony
z obowiązku mojego istnienia

usprawiedliwiony
z orzechowych spojrzeń
w kocią przenikliwość

samotnikowanie razem
jest raczej niemożliwe

zaprzestań
kuglarzu rzeczywistości
żonglerki wspomnień
spaceru na szczudłach
chwiejnych niedomówień

przeskakiwania z Dobrego
na wrogie Lepsze

chwila to czasem więcej
niż pół sekundy i jedno potknięcie