Powrót do

Wieczorek Slawistyczny ‘2006

dodany: 09.12.2006 | autor: Tymoteusz Cudny

Fotoreportaż (odnośnik):

Wieczorek Slawistyczny ‘2006 przeszedł już do historii, ale na pewno na wszystkich wywarł duże wrażenie. Powiało nowością. W tym roku organizatorzy zmienili trochę formułę Wieczorku i koniec końców wyszło to na dobre. Ale od początku.

Rzecz miała miejsce 29.11.2006 w naszym Instytucie. Już od godziny 17.00 po budynku krążyły dziwne postaci (łącznie ze śmiercią we własnej osobie) i wszystkie zmierzały w stronę sali 41. Poszedłem razem z nimi. Pierwszą rzeczą jaka rzuciła mi się w oczy po przekroczeniu progu był sprzęt. W końcu część oficjalna miała odpowiednią oprawę dźwiękową! Porządne mikrofony i głośniki sprawiły, że nawet na końcu widowni było wszystko doskonale słychać. Szczerze powiedziawszy to nie pamiętam, czy kiedykolwiek nasze slawistyczne święto było tak dobrze nagłośnione. Przycupnąłem sobie z boku i obserwowałem jak zaczynają zbierać się ludzie. Wykładowcy usadowili się z przodu i zaczęli się przygotowywać do oceniania występów. Organizatorzy rozdali im specjalne arkusze, na których mieli notować swoje noty. Ostatecznie całość zaczęła się z lekkim poślizgiem, ale chyba nikt na to nie narzekał.

Tegoroczny Wieczorek rozpoczął się występem mało słowiańskim, ale jakże swojskim. Zaprezentowali się studenci lektoratu języka nowogreckiego. Niedźwiedź piorący spodnie tresera? Takie rzeczy możliwe są chyba tylko w Grecji. W każdym razie występ pomyślany był w miarę przystępnie. Każda kwestia z języka greckiego, była tłumaczona na polski. Tylko czemu tłumaczka, narrator i aktorzy co jakiś czas wybuchali dziwnie nieopanowanym śmiechem? Nie wiem, ale w każdym razie publiczność szybko się tym śmiechem zarażała. Występ skończył się piosenką, która rozgrzała całą salę i przygotowała na dalszą część Wieczorku.

Drugie przedstawienie było autorstwa bułgarystów z trzeciego roku. W tym roku nie tańczyli, ale dalej przybliżali bułgarski folklor i rzeczy typowo bułgarskie – dowcipy o mieście Gabrowie. Ponoć mieszkańców tego miasta wygnano ze Szkocji za skąpstwo. W sumie występ nie zachwycił, ale furorę zrobił jeden z panów przebrany za pannę młodą. Obiecali za to znaleźć jakiś ciekawy taniec na przyszły rok. Czekamy z niecierpliwością!

Królami wieczoru okazali się (trzeci w kolejności) macedoniści z pierwszego i trzeciego roku. Mimo, że scenografie były rozkładane bardzo długo, to jakość występu w zupełności zrekompensowała tę przerwę. Wygłosili mini wykład o macedońskiej kulturze wsparty wspaniałą inscenizacją. Było wszystko. I skrótowa historia Mecedonii, i najważniejsze rzeczy z kultury, i turystycznie atrakcyjne miejsca. Podczas inscenizacji pojawił się nawet śnieg, który było im potem trochę trudno posprzątać. Nawet pomimo faktu, że prawie wszystko było powiedziane po macedońsku, wszyscy zdawali się doskonale rozumieć o co chodzi. Długo, ale treściwie, ze smakiem i dużą dozą humoru. Gratulacje! Jesteście naprawdę wielcy.

Pierwszy rok bohemistyki pokazał dwa przedstawienia (z czego to drugie na pewno powstało na dzień lub dwa przed Wieczorkiem). Najpierw dane nam było zobaczyć kolejną odsłonę Szpitala na peryferiach. Może to tylko moje zdanie, ale temat wydaje mi się dość oklepany. No i ciągłe mówienie po czesku też chyba zrobiło swoje. Ostatecznie wielkiego poruszenia ten występ nie wywołał. Za to drugie ich wejście było świetnym dowcipem sytuacyjnym. Zaaranżowali pojedynek bokserski między mgr. Łukaszem Godeckim a śmiercią. Już kilka dni wcześniej było wiadomo, że mgr. Godeckiego nie będzie z powodów zdrowotnych. Przegrał pojedynek walkowerem, co doprowadziło jego przeciwnika do konkluzji, że śmierć zawsze wygrywa. Brawo za pomysł!

Serbiści z trzeciego roku mówiąc potocznie dali ciała. Ponoć mieli przygotowany program, ale nie przedstawili go. Postanowili tylko wypchnąć na środek sceny Łukasza Wieczorka, mówiąc że to ich Wieczorek Slawistyczny. Złożyli życzenia lektorowi z okazji urodzin i tyle. Szkoda, bo dwa lata temu zaprezentowali się wspaniale parodiując program Pod Napięciem.

Po serbistach weszły na scenę studentki drugiego roku słowenistyki. Spektakl świetny. Pięknie przedstawiły codzienność większości ludzi związanych z naszym instytutem, czyli drogę autobusem 807. A całość utrzymana w znanej konwencji programu „Z kamerą wśród zwierząt”. Występ okraszony był sugestywną scenografią i w odpowiednich proporcjach wymieszanym językiem słoweńskim z językiem polskim. Poza tym, śmiem twierdzić, że większości sali spodobało się przedstawienie staruszki jako drapieżnika. Widownia była zachwycona i nagrodziła słowenistki burzą oklasków.

Drugi rok słowacystyki zaprosił nas na międzynarodowe spotkanie na szczycie. Dokładniej na słowacko-polską dyskusję na temat oddania Morza Bałtyckiego naszym południowych sąsiadom. Ogólnie rzecz biorąc było dobrze, ale najbardziej chyba jednak śmieszył polski akcent. Fala wesołości przeszła przez salę, kiedy na scenę weszła obecna nasza pani prezydentowa, a także zapatrzony w nią jak w obrazek słowacki prowadzący. Niestety miałem nieodparte wrażenie, że część wykładowców z niesmakiem patrzyła na finał całego przedstawienia, czyli na wielką polsko-słowacką libację.

Osobiście bardzo podobał mi się występ kroatystów z drugiego roku. Może po części dlatego, że od dwóch lat nie było porządnego programu przygotowanego przez tę filologię naszego Instytutu. Dane nam było zobaczyć telenowelę, której akcja toczyła się na chorwackim wybrzeżu. Trzy wyraziste postaci i tłumaczenie, przypominające trochę stare dubbingi japońskich filmów karate, zrobiły swoje. Przez widownię przechodziły raz po raz fale śmiechu. Nie bez znaczenia było użycie też w odpowiednim momencie, znanego z Internetu zwrotu „Co się stało?”. Byliście naprawdę świetni. Nie obniżajcie poziomu, a w przyszłym roku na pewno zostaniecie niekwestionowanymi królami wieczoru.

Ostatnim występem studenckim był program pierwszego roku słowenistyki. W sumie bez rewelacji. Pochwalić należy ich stroje i umiejętności wokalne, ale wydaje mi się, że samo śpiewanie piosenek na Wieczorku staje się już zbyt banalne. Nie martwcie się. Przy odrobinie chęci uda wam się na pewno zabłysnąć za rok.

Szkoda, że prezentowali się tylko studenci studiów pierwszego stopnia. Starsi koledzy z czwartego i piątego roku nie wystąpili. Niestety. Rozumiem, że jest ich mało, że nie mieli czasu, pomysłów itd., ale mają sporo wieczorkowego doświadczenia, które mogli przenieść na scenę. Trudno się mówi.

W czasie, gdy oceniane były występy, na scenę poproszono lektorów i wykładowców. Jitka Ryndová, Mario Berečić, Andrej Šurla oraz Zdravko Babić musieli popisać się swoją znajomością polskiego. Prowadząca poprosiła ich o powtórzenie trudnych (nawet dla Polaków) do wymówienia zdań. Trzeba przyznać, że najlepiej poradził sobie pan Babić (ale dostał w miarę łatwy tekst), a pan Šurla... dał sobie radę równie dobrze, aczkolwiek trochę pokrętnym sposobem. Mimo wszystko publiczność za jego pomysłowość nagrodziła go gorącymi brawami. Przedstawicielem wykładowców był dr Konrad Włodarz, którego przymuszono do opowiedzenia anegdoty związanej z wyjazdem za granicę. Z przytoczonej przez niego historii wniosek jest prosty – na Słowacji trzeba uważać na drogi (co w języku naszych południowych sąsiadów oznacza narkotyki).

Chyba pierwszy raz w historii Wieczorków slawistycznych rozdawano nagrody za najlepszy występ. Jak dla mnie idea warta powtórzenia w przyszłości, bo zachęca do tworzenia coraz lepszych przedstawień. Pierwsze miejsce zajęli bezsprzecznie macedoniści. Należało im się. Druga nagroda (równie zasłużenie) została przyznana słowenistkom z drugiego roku. Na podium znalazła się też grupa... nowogrecka. Zdziwiło mnie to trochę. Program faktycznie mieli dobry, ale według mnie trzeci wór cukierków (bo taką właśnie formę przybrała nagroda) powinien powędrować do kroatystów. Ale nie mnie dyskutować z decyzją jury.

Tak zakończyła się oficjalna część tegorocznego Wieczorku Slawistycznego. Teraz tabuny filologów słowiańskich zaczęły wylewać się z instytutu i podążać watahami w stronę klubu Antidotum, gdzie odbywała się część nieoficjalna imprezy. Po raz kolejny muszę pochwalić organizatorów.

Postarali się, naprawdę się postarali. Z głośników w klubie płynęła tylko i wyłącznie muzyka słowiańska. Oprócz piosenek zza granicy było też sporo muzyki polskiej (w końcu też słowiański kraj). To chyba zasługa DJ’a, który został wcześniej poinstruowany przez organizatorów, co ma puszczać, a czego nie. Efekt ogólny był porażający. Parkiet ani przez chwilę nie świecił pustkami. Wszyscy bawili się do białego rana. Oto i następna zasługa ludzi przygotowujących Wieczorek. Obsługa klubu nie wyrzuciła nas z lokalu o trzeciej w nocy, jak to się zdarzało w latach poprzednich. Antidotum było wynajęte do piątej i do piątej trwała impreza. Co prawda pod koniec była już dużo spokojniejsza niż na początku, ale wynikało to ze stanu zmęczenia uczestników.

Ogólnie rzecz biorąc, tegoroczny Wieczorek Slawistyczny był chyba najlepszym, na jakim byłem. Przede wszystkim wielkie podziękowania i gratulację trzeba skierować do organizatorów, czyli drugiego roku. Powinniście w przyszłym roku przekazać kilka rad waszym następcom. Byliście wspaniali, że mimo przeciwności nie załamaliście się. Dodaliście do formuły Wieczorku kilka nowych, ciekawych elementów i pokazaliście, że możecie wiele. Oby następne imprezy z tej serii były przynajmniej tak dobre jak ta. Czekamy zatem z niecierpliwością na Wieczorek Slawistyczny A.D. 2007.