Powrót do

Wieczorek Slawistyczny '2005

dodany: 05.12.2005 | autor: Karolina Mierzwa

Dopiero zaczął się październik, wraz z nim rok akademicki, a już Wieczorek Slawistyczny za nami. Ale ten czas szybko leci, czyż nie? Szkoda tylko, że choć zdajemy sobie sprawę z jego upływu, to coraz częściej zapominamy o tym, by to, co robimy miało w sobie coś na tyle szczególnego, aby zapadało w pamięć. Tak samo sprawa wygląda z Wieczorkiem Slawistycznym A. D. 2005. Na pewno nie wyróżnił się on niczym na tle poprzednich. Był przyzwoity. Tylko tyle i aż tyle. Ale po kolei.

Zgodnie z tym, że sama formuła imprezy zakłada dwie, właściwie całkiem odrębne od siebie części, nie pozostaje mi nic innego jak dostosować się do panujących zasad i również potraktować je każdą z osobna. Może to i lepiej... Zacznijmy zatem chronologicznie od części tzw. oficjalnej. Przede wszystkim chciałabym wszystkim pogratulować występów. Wszystkim bez wyjątku. Tu i ówdzie można co prawda spotkać głosy narzekające na długość występów II roku bohemistyki i II roku serbistyki, ale pamiętajmy, że błędów nie popełnia jedynie ten, kto nic nie robi. Przyznać oczywiście trzeba rację tym, którzy twierdzą, że za długo (w przypadku smażenia sera) czy niezrozumiale (w przypadku dyskusji jury w programie Jugol), ale po pierwsze, wystarczy odpowiednio wcześniej ustalić limit czasu na 7-10 minut na poszczególne grupy, po drugie, nigdy występ w obcym języku nie będzie zrozumiały dla wszystkich (nawet jeśli jest to język czeski, który jest przecież taki sam jak polski – uczestnicy serowego konkursu na pewno przyznają mi rację) i wreszcie po trzecie, należy chyba docenić kreatywne pomysły nawet jeśli wykonanie trochę zawiodło...

Były jednak też występy-perełki. Na niekwestionowaną gwiazdę zdaje się wybijać III rok bohemistyki. Już po raz drugi ich występ odniósł furorę. Grupa pokazała się doskonale z każdej strony: świetny pomysł, wykonanie, dekoracje... A do tego wszystkiego, krótko zwięźle i z humorem. Drugi występ, który zapadł mi w pamięć, to krótka historia Macedonii. Pomysł co prawda nienajświeższy (podobne przedstawienie pokazała nam w zeszłym roku wspomniana już grupa czeska), ale wykonanie bezbłędne. A z początku zapowiadał się nudny konkurs z cyklu co jest stolicą Macedonii i dlaczego właśnie Skopje?. Wrażenie zrobił też pokaz bułgarystów, którzy z podziwu godnym uporem zaznajamiają nas co roku z elementami bułgarskiego folkloru w sposób ciekawy, zwięzły i... smaczny. I ostatni występ, który moim zdaniem należy docenić, to dziewczyny z IV roku słowenistyki, które nota bene wystąpiły jako jedyny reprezentant studiów magisterskich.

Z wielką chęcią zakończyłabym relację z tej części imprezy powyższymi pochwałami, ale niestety nie było aż tak różowo. Przede wszystkim powoli zaczynam mieć wrażenie, że sala nr 41 również nie jest wymarzoną lokalizacją dla tego typu spotkania. Jest po prostu za mała. Wiem, że nowa większa sala nie powstanie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ale niestety – sala 41 nie sprawdza się. Występujące grupy czują się rozżalone, że nikt ich nie słucha (a jak tu słuchać, skoro nic nie słychać?), widzowie żalą się, że nic nie widać (bo jak tu oglądać, jak ma się czyjąś głowę przez oczami), nikt nie siedzi spokojnie (bo jak tu siedzieć spokojnie, skoro ciasno i niewygodnie?). I naprawdę nie dziwi mnie, że ludzie wychodzą w trakcie trwania imprezy. Według mnie to nie, zarzucany im, brak kultury, ale czasem zdrowy rozsądek... Nie twierdzę bynajmniej, że powinno się wrócić do dawnej formuły organizacji Wieczorku, ale niestety twierdzę, że ta wcale nie jest lepsza. Może trzeba zastanowić się nad jakimś trzecim rozwiązaniem?

Przejdźmy teraz do części tzw. nieoficjalnej. Tutaj sprawa wygląda niestety już dużo gorzej. Naprawdę chciałabym ją opisać w superlatywach, ale niestety nie mogę. Mogę oczywiście pochwalić bawiących się studentów (choć była ich tylko garstka w porównaniu do poprzednich lat), mogę pochwalić atmosferę wspólnej zabawy, mogę pochwalić jeszcze kilka pomniejszych rzeczy. Rzecz niestety w tym, że tegoroczna część nieoficjalna nijak się miała do tego, co powinno się kryć po hasłem Wieczorek Slawistyczny. Żeby być sprawiedliwym, muszę dodać, że to nie do końca tylko o ten rok chodzi, ale teraz było to najbardziej uderzające. W czym dokładnie rzecz? Otóż jak łatwo się domyślić w muzyce. Możliwości są właściwie dwie: albo to studenci nawalili i nie dostarczyli tejże muzyki do klubu (jestem realistką – nie wymagam, żeby sami mieli na składzie tego typu repertuar) albo to D.J. uznał, że dobre jest tylko to, co sam lubi. Nie mnie oceniać kto jest/był winny takiemu stanowi rzeczy (nieskromnie dodam, że ja płyty dostarczyłam), faktem jest jednak, że uraczeni zostaliśmy czymś, co nijak ma się do zapowiadanej muzyki słowiańskiej. I nie przemawiają do mnie argumenty, że było jej więcej niż w zeszłym roku. Otóż może było, ale na pewno nie do godziny pierwszej (kiedy zabrakło mi nadziei na zmianę repertuaru), bo do tego czasu nie było jej wręcz w ogóle. Zastrzegam, nie twierdzę, że wieczór ten był nudny, nieprzyjemny czy cokolwiek w tym rodzaju, ale niestety – na dyskotekę można się wybrać zawsze, a Wieczorek Slawistyczny to impreza, na którą czeka się cały rok, sprawmy więc, żeby zasługiwał w ogóle na swoją nazwę. Albo zlikwidujmy go całkiem, bo niestety na formę, jaką przybrał teraz szkoda pieniędzy i czasu... A szkoda!