Powrót do

Owczy pęd, chaos i 40% - Wieczorek Kolęd Słowiańskich '2004

dodany:28.12.2004 | autor: Agata Tarnawska

Pierwszych kolędników przybyłych na 17:30 do sali 41, przywitała jedynie wystrojona choinka, która, jak się później okazało, była jednym z najjaśniejszych punktów wieczoru... Poza nią i kilkoma studentami układajacymi na stołach zielone serwetki i jabłka, nic nie wskazywało na to, że za chwilę ma się tu rozpocząć cykliczna impreza Instytutu. Kilkunastu studentów prowadziło ożywione dyskusje przed budynkiem, a inni przemierzali korytarze bez celu. Sala 41 zapełniła się do połowy (!) dopiero przed godziną 18.

Rozpoczęli bułgaryści i może było by lepiej, gdyby również zamknęli to spotkanie. I chociaż ich występ był, zdaje się, przemyślany, to jednak momentami przypominał bardziej część akademii szkolnej niż spotkanie studentów. Ale czy można mieć pretensje do młodszych koleżanek i kolegów, o to, że zapoczątkowali wędrówki przez środek sali i zwyczajem ze szkoły średniej śpiewając kolędę, ustawili się w regularnym rzędzie? (Złośliwie nasuwa się skojarzenie, że brakowało tylko komendy Od prawej odlicz...) Był to przecież ich pierwszy wieczorek kolęd i chyba najzwyczajniej nie wiedzieli, że takie przemieszczanie się poszczególnych grup po sali wprowadzi niemałe zamieszanie. A może było to wynikiem braku prób?... Dodatkowo dziwi miejsce, które bułgaryści obrali sobie jako scenę. Przede wszystkim dlatego, że prowdzący stał po drugiej stronie sali i intuicyjnie można było przypuszczać, że to właśnie tam jest umowna scena. Poza tym ustawienie się tyłem do części widowni, a przodem do pustej ściany, nie jest naprawdę najszczęśliwszym rozwiązaniem.

Po, mimo wszystko udanym, występie grupy bułgarskiej, drobne zamieszanie wprowadzili bohemiści - reprezentowani przez 3 roczniki - którzy owczym pędem podążyli na miejsce, skąd przed chwilą zeszli prekursorzy pokazywania się wszem i wobec. Stojac na środku, przedstawiciele grup czeskich pytali jeden drugiego, w jakiej kolejności będą śpiewać, co tylko pogłębiło panujący już chaos. Obiektywnie trzeba jednak powiedzieć, że była ta najliczniejsza śpiewająca grupa, a przecież nie od dziś wiadomo, że im więcej ludzi, tym trudniej nad nimi zapanować. Za liczne przybycie wybaczono im pewnie także braki w wykształceniu muzycznym. Tym razem liczyła się ilość.

Kolejne grupy, może poza śpiewającą (i mówiącą!) po niemiecku nie miały na szczęście ambicji, by burzyć atmosferę, przepychając się na środek sali. Podziękowania należą się tutaj słowenistom i słowacystom, którzy zwyczajem z lat ubiegłych, zostali na swoich miejscach i z lekką dozą ostrożności (a może nieśmiałości?) przedstawili kolędy słoweńskie i słowackie.

Marnie wypadł puknt dotyczący tradycji świątecznych. Było nam dane dowiedzieć się jedynie o zwyczajach serbskich, co patrząc wstęcz, kiedy to każda filolofia powiedziała kilka słów na ten temat, nie jest w żadnym stopniu powodem do dumy. Śmiem twierdzić, że stało się tak dlatego, bo po prostu wymagało to dodatkowego przygotowania, a przecież prezentując tylko kolędę można ukryć niedociągnięcia czy nieznajomość tekstu w tłumie koleżanek i kolegów. Gorzej, jeśli tłum zawiedzie i na wieczorku pojawi się jedynie kilka osób z grupy...

Kroatyści... Wielki znak zapytania. Ciężko im będzie przekonać nas wszystkich, że brak ich aktywności, zarówno na wieczorku slawistycznym, jak i kolędowym to zbieg okoliczności...

Takie imprezy jak dwa w/w wieczorki z całą pewnością odróżniają nas od innych filologii. Ba, odróżniają nas od innych wydziałów, gdzie pojawiają się pytania, jak to możliwe, że wykładowcom chce się przyjeżdżać, by pośpiewac kolędy ze studentami i na odwrót. W pytaniach tych przebrzmiewa nuta zazdrości, że potrafiliśmy stworzyć taką tradycję i staramy się ją pielęgnować. Ale nie może być tak, że z kilkuset studentów filologii słowiańskiej w grudniowe popołudnie (przy założeniu, że następny dzień jest dniem wolnym od zajęć!) pojawia się jedynie czterdzieści procent, z czego większość to studenci pierwszego roku. A co będzie, gdy któregoś roku w naszym Instytucie nie będzie naboru na żadną z filologii?...

Faktem jest, że nikt nie sprawdza obecności na tego typu spotkaniach, więc tylko od naszej dobrej woli zależy, czy się na nich pojawimy czy też nie i staną się one rozdziałem zamknętym w historii Instytutu na Żytniej 12. Ale jeśli za kilkanaście lat zapytani, co miały nam do zaoferowania studia, odpowiemy, że jedynie sesję zimową i letnią, to będzie to po prostu nieuczciwe.