Powrót do

Nowe szaty Cesarza (Relacja z Wieczorku Slawistycznego '2004 o charakterze subiektywnym)

dodany: 28.11.2004 | autor: Tomasz Illg

Gdybym jednym tylko słowem miał określić tegoroczny, jubileuszowy (trzydziesty), Wieczorek Slawistyczny, powiedziałbym, że był... rzetelny! Czy wyjątkowy? Raczej nie. Porywający? Momentami. Za to na pewno zorganizowany. Powtarzam, Z-O-R-G-A-N-I-Z-O-W-A-N-Y. Tym się głównie różnił od swoich poprzedników, opierających się w znacznej mierze na przypadkowości i improwizacji. Jeden z drugim malkontent (nie wyłączając niżej podpisanego) mógłby się wprawdzie rozpaczliwie uczepić tego czy owego (o czym dalej), głównie dla samej uczepienia satysfakcji, ale byłoby to nie fair w stosunku do tych wszystkich, którzy włożyli w przygotowanie Wieczorku, a zwłaszcza występów w części oficjalnej, trochę trudu i sporo serca. A więc, chwała Wam, imienni i bezimienni bohaterowie! Audentes fortuna iuvat!

Z założenia ten Wieczorek miał być zupełnie nową jakością na naszej slawistycznej scenie. Organizatorzy podrapali się w głowę, wyciągnęli wnioski z lat poprzednich i wymyślili, a właściwie wskrzesili nową-starą formułę, polegającą na podziale imprezy na dwie części: pierwszą, oficjalną, składającą się z występów przedstawicieli wszystkich specjalizacji i odbywającą się na terenie uczelni (przy okazji, warto przypomnieć spowite mgłą historii czasy, kiedy wieczorki odbywały się np. w TAM-ie, gdzie dziś, w porze lunchu, niepodzielnie królują mikrofalowe hot-dogi, a w powietrzu unosi się dyskusyjny zapach przypalonego tłuszczu i smażonej cebulki!), oraz drugą, mniej oficjalną, rozgrywającą się już pod umiarkowanie gościnnym (w tym roku szczególnie umiarkowanie) dachem klubu Antidotum. Jak postanowiono, tak też się stało. Część oficjalna przebiegła stosunkowo gładko i bez zakłóceń, a drobne kłopoty logistyczno-operacyjne (choćby nie wiem ile rzędów krzeseł upchnąć w niedogrzanej sali 41, na stołach ustawić kolejne stoły, a okna - od których ciągnie arktycznym chłodem - uszczelnić kitem i watą szklaną, gdyby Wieczorek zapragnęło obejrzeć jeszcze kilkadziesiąt osób więcej, atmosfera byłaby już zbliżona do tej z pociągów wiozących przez tundrę zesłańców na Kołymę) nie powstrzymały poszczególnych roczników od przedstawienia tego, co sobie zaplanowały. Po raz drugi z rzędu, wypada mi pochwalić grupę bułgarską, która niepostrzeżenie wyrasta na niekwestionowanego lidera, jeśli chodzi o poziom merytoryczny prezentowanego programu. Właśnie o taki słowiańsko-orientalny żywioł, z tańcami, tradycyjnymi wypiekami i ciekawymi zwyczajami, których przecież na słowiańskim południu nie brakuje, nam chodzi! Tak trzymać! Szczere słowa uznania należą się także studentom I roku serbistyki, którzy - do środy pozbawieni lektora (jest to rzeczywiście temat zasługujący na osobny wpis do księgi absurdów) - w odważny i zabawny sposób nawiązali do tej sytuacji, inscenizując znany wszystkim miłośnikom dziennikarskiej sensacji program Pod napięciem. Takie poczucie humoru z pazurem mnie osobiście odpowiada, w odróżnieniu od odgrzewanych w nieskończoność i dawno już nieświeżych żartów, chociażby ze Szpitala na peryferiach, czy Sąsiadów. Tych ostatnich na szczęście w tym roku zabrakło, a bohemiści i słowacyści wreszcie mieli coś oryginalnego do powiedzenia, sięgając do historii nieco bardziej odległych niż seriale Arabela i Latający Čestmir, jak chociażby praska defenestracja czy mini-wykład o pułapkach językowych. Czego nie można powiedzieć o kroatystach, zasługujących ponoć na wyssany z palca tytuł najbardziej elitarnej filologii na Żytniej 12, którzy inwencji twórczej znaleźli w sobie tyle, co w tytule znanej piosenki Lady Pank! Jednym słowem, byliśmy świadkami występów lepszych i gorszych, mniej lub bardziej śmiesznych, żaden jednak nie wypadł źle lub bardzo źle. Szkoda tylko, że z każdym rokiem coraz mniej roczników decyduje się na występ, pozostawiając pole do popisu niemal wyłącznie pierwszakom. A przecież weterani też potrafią, co udowodnił V rok słoweński, który na zakończenie swojej pięcioletniej przygody ze slawistyką pożegnał się skromnie, acz z godnością i klasą. Mnie osobiście najbardziej brakowało występu dziewczyn z IV roku macedonistyki, które w latach ubiegłych, na wszelkich możliwych wieczorkach (także kolędowych), deklasowały rywali. Wreszcie ostatnim, kto wie czy nie największym plusem było to, iż trud włożony w przygotowania nie poszedł na marne, wszyscy wszystkich słyszeli, a udział wzięli tylko ci, którzy wziąć mieli i chcieli.

Po zakończeniu części oficjalnej, impreza przeniosła się do wspomnianego już klubu, którego aktualna nazwa, podobnie zresztą jak poprzednia, od kilku lat stanowi dla mnie zagadkę godną sfinksa: rozumiem skądinąd, że nazwy zaczerpnięte z pobieżnej lektury słownika wyrazów obcych brzmią modnie i być może są elektryzujące, ale właściwie to Antidotum - na co?! Na głupotę bramkarzy, którzy najpierw trzymali ludzi na mrozie przez dobrych 20 minut, by potem o 3 w nocy ponownie ich na ten mróz wyrzucić? A może na indolecję DJ'a, który o muzyce słowiańskiej wiedział tyle, co ja o uzdrawianiu misami tybetańskimi (bo niby skąd miał wiedzieć?)? Na szczęście, gwoździem programu (a nie do trumny!) w dalszej części wieczoru okazał się koncert zespołu Natanael, którego nie trzeba chyba nikomu przedstawiać, a który w opinii wszystkich (wystarczy poczytać wpisy na forum) podbił serca slawistów od Wełtawy i Dunaju, po Drinę i Neretwę, i rozkręcił Wieczorek Slawistyczny na dobre! Wielkie dzięki dla Was! Jest to wyraźny sygnał na przyszłość, że koncerty z prawdziwego zdarzenia grup studenckich i okołouczelnianych są mile widziane, a nawet oczekiwane. Po koncercie, od godziny mniej więcej 22 zaczęła się już regularna dyskoteka, która - ze względu na dobór muzyki - jednym podobała się bardziej, innym trochę mniej. Ja sam, wbrew opiniom większości, uważam, że ograniczanie się wyłącznie do muzyki słowiańskiej nie jest najlepszym pomysłem. Bałkański turbo-folk, chorwacki hip-hop, czeski pop, czy najogólniej rzecz biorąc, słowiańska muzyka klubowa brzmią (przynajmniej dla mnie) cokolwiek żenująco. Czuję się wtedy albo jak na festiwalu piosenki w Sopocie (w latach 80-tych), albo jak na potańcówce w wiejskiej remizie. Ale jeszcze raz podkreślam, jest to już wyłącznie moje zmartwienie i mój problem, mieszczący się raczej w ramach prywatnej opinii niż rzetelnej dziennikarskiej relacji.

Co by jednak nie powiedzieć i z której strony by nań nie spojrzeć, tegoroczny Wieczorek Slawistyczny spełnił pokładane w nim nadzieje, nie przyniósł nam wstydu i nie okrył nas hańbą. Perun, Swarożyc i Światowid mogą spać spokojnie! Daję mu 7 punktów na 10 możliwych. Inne sugestie, ewentualne propozycje zmian i bieżące komentarze pojawią się niechybnie na forum, do którego odsyłam. Tymczasem, nie pozostaje nam nic innego, jak tylko czekać na Wieczorek Kolędowy, nie mniej przecież tradycyjny i swój niepowtarzalny charakter również posiadający.