Powrót do

Spotkanie loży, czyli Wieczorek Poetycki

dodany: 08.11.2004 | autor: Maciej Michta

27 października, około godziny 18:00, w budynku mieszczącym się przy ulicy Żytniej 12 (a dokładniej mówiąc w sali nr 6 tegoż gmachu), narodziła się nowa, świecka tradycja (czy ekstra - czas pokaże) - Wieczorek Poetycki. Właściwie już sama nazwa wydarzenia zdradza wszelkie szczegóły na jego temat, począwszy od pory jego organizacji, zasięgu i skali zainteresowania, aż po samą dominantę, warto jednak wspomnieć o korzeniach tej imprezy.

Z jednej strony jest ona kontynuacją corocznych, wieczornych spotkań miłośników poezji, z drugiej różni się od swoich poprzedniczek pod każdym względem. Zmianie uległa przede wszystkim nazwa, bowiem 2 lata temu mieliśmy wieczorek Toneta Pretnara, w roku ubiegłym Wieczór Poezji Studenckiej, w tym natomiast odbył się po prostu Wieczorek Poetycki i póki co, wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują, iż taka nazwa będzie obowiązywała w latach kolejnych, co jednocześnie oznacza (ku ogromnej radości organizatorów - KNS'u Światowid), że impreza będzie miała charakter cykliczny (być może nawet kwartalny).

Drugą znaczącą zmianą była liczba samych uczestników, grono przybyłych było zdecydowanie kameralne, dość powiedzieć, iż do zliczenia gości wystarczyłyby trzy dłonie drwala. To, co pozostało niezmienne, to przede wszystkim główna bohaterka wieczoru - poezja oraz atmosfera - wyjątkowa i tajemnicza niczym spotkania loży masońskiej. Również sam przebieg imprezy miał charakter niecodzienny; choć początkowo było bardzo urzędowo (wstęp, wyznaczona kolejność wystąpień, aplauz i akceptacja), w miarę upływu czasu spotkanie zaczynało żyć swoim życiem. Po utworach lirycznych, pełnych symbolizmu czy nawet okultystycznych, następowały wiersze proste i radosne, zabawy słowne i inne żarty literackie. Całość uzupełniały burzliwe dyskusje obecnych na temat słów wypowiedzianych, dzięki czemu utwory nabierały często nowego sensu, czasem nawet w odczuciu samego autora.

Spotkanie w żadnym wypadku nie przypominało zlotu towarzystwa wzajemnej adoracji, ani tym bardziej wyścigu po wieniec laurowy. Każdy mógł przez chwilę poczuć się aktorem i widzem tego widowiska i choć obsada nie była najliczniejsza, liryczny spektakl potrwał pół tuzina kwadransów. Na zakończenie części oficjalnej utrwalono sylwetki przybyłych na pamiątkowej fotografii (będącej substytutem kwiatów, laurek i podziękowań), po czym Ci, którym było mało udali się na część nieoficjalną - w myśl zasady finis coronat opus. I w tym miejscu powinno się znaleźć kilka słów, po przeczytaniu których wszyscy nieobecni powinni poczuć smutek i nostalgię z powodu swej absencji, jednak uważam, iż zabieg to zbyteczny, bowiem Ci którzy przyjść mogli i chcieli uczynili to z przyjemnością i dalej czynić będą.