Powrót do

Kim są Słowacy?

dodany: 25.10.2004 | autor: Maciej Michta

Kim są Słowacy? - to tytuł konferencji jaką zorganizowało Krakowskie Międzynarodowe Centrum Kultury wspólnie z Ambasadą Słowacji w Polsce w dniach 11-12 października w Krakowie. Myli się ten, kto uważa, iż łatwo odpowiedzieć na postawione wyżej pytanie, bowiem problem z tym mają nie tylko osoby zainteresowane tą kwestią (poczynając od studentów, a kończąc na wybitnych przedstawicielach kultury i nauki), ale i sami Słowacy. Temat godny uwagi choćby dlatego, iż Słowacy to nasi najbliżsi sąsiedzi - nie tylko pod względem geograficznym. Warto więc było wziąć udział w przynajmniej jednym z panelów tego przedsięwzięcia, które miało pomóc w odkrywaniu kultury sąsiadów, dostarczyć inspiracji dla wspólnych działań na rzecz promowania kultury, jak też zachowania tożsamości po wejściu obu krajów do Unii Europejskiej. Sama konferencja była interesująca i godna uwagi jeszcze z jednego powodu - były na niej obecne wybitne osobistości słowackiej i polskiej kultury, a więc choćby dlatego dla słowacystów obecność na niej była obowiązkowa. Niestety frekwencja naszych studentów nie była imponująca - szkoda, gdyż niecodziennie ma się okazję zobaczyć i posłuchać słowackiego ministra kultury czy innych wybitnych słowackich osobistości, a przecież studiowanie polega nie tylko na samej nauce, ale również na uczestnictwie właśnie w tego typu imprezach - zwłaszcza jeśli są one okazją do kontaktu z żywym językiem słowackim.

Konferencję rozpoczęła Pani Ambasador - Magdalena Vášáryová, czuwająca jak zwykle nad przebiegiem całości. Po krótkim wstępie, w którym przedstawiony został program i cel sympozjum oraz w którym przybliżono zgromadzonym sylwetki referentów rozpoczęto część oficjalną. I w tym miejscu muszę zaskoczyć wszystkich tych, którym część oficjalna kojarzy się z nudnymi przemówieniami - tym razem było zupełnie inaczej. Nie chodzi tu bynajmniej o brak jakichkolwiek mów i wykładów, ale o poziom ich ciekawości. Przebieg konferencji nie usypiał słuchaczy z kilku powodów. Po pierwsze - wszyscy referenci poważnie potraktowali swoje zadanie i żaden z nich nie ograniczył się wyłącznie do suchej teorii - w ich przemówieniach pojawiło się mnóstwo anegdot, niecodziennych porównań i sformułowań, wiele ciekawych dygresji, a nawet dość zaskakujące wyniki badań socjologicznych. Po drugie - czas każdego z przemówień nie przekraczał 20-25 minut (czego zresztą pilnowali organizatorzy), co z pewnością nadawało spotkaniu dynamiki, dzięki której nikt (a przynajmniej osoby zainteresowane konferencją) nie zdążył zacząć się nudzić. Wreszcie po trzecie - konferencja była planowana od 2003 roku, a więc nie było to dzieło przypadku i całość po prostu musiała się udać.

Pierwszego dnia konferencji, w pierwszym jej panelu czynny udział wzięli: Rudolf Chmel, Michał Jagiełło, Dušan Kovač oraz Vladimir Krivý - dominował więc język słowacki, co nie było dla nikogo problemem, bowiem organizatorzy przygotowali arsenał małych czarnych skrzynek, dzięki którym nawet osoby nie znające danego języka mogły wszystko zrozumieć. Po czterech krótkich, lecz jakże interesujących wykładach nastąpiła przerwa, po której dokonano oficjalnego otwarcia wystawy zatytułowanej Współczesna sztuka słowacka 1960-2000. O jej poziomie niechaj świadczy fakt, iż jej otwarcia dokonali ministrowie kultury Słowacji i Polski. Kolekcja zgromadzona na wystawie objęła obrazy olejne, grafiki, rzeźby, obiekty i fotografie tak znakomitych i cenionych artystów, jak m.in.: Milan Dobeš, Rudolf Fila, Marián Čunderlik, Mária Bartušová, Miloš Urbásek, Jozef Jankovič, Štefan Belohradský oraz Jana Zelibská. Bogactwo i różnorodność wystawy sprawiły, że nawet laicy mieli o czym dyskutować przy lampce słowackiego wina - nie tylko ze sobą lecz również z samymi autorami prac! Po kilkugodzinnej przerwie rozpoczął się drugi panel, w którym piszący te słowa niestety nie mógł już uczestniczyć - jest czego żałować, bowiem jednym z referentów w tej części był niejaki Pavel Vilikovský. Jeszcze ciekawiej (przynajmniej dla literaturoznawców) zapowiadał się drugi dzień konferencji i tu również nie pozostaje mi nic innego niż żałować nieobecności na tym panelu. Aby pozostać uczciwym wobec czytelników tego tekstu, nie zamieszczam tu opisu części, w których nie dane mi było uczestniczyć.