Powrót do

Bal w Warszawie

dodany: 07.06.2004 | autor: Agata Tarnawska

W piękną, słoneczną sobotę z samego rana kilkunastu studentów naszego Instytutu - głównie słowacystyki, wraz z doktor Buczek, magister Beňovą i doktorem Tkaczewskim wyruszyło do stolicy...

Przede wszystkim chcieliśmy zobaczyć sztukę Słowackiego Teatru Narodowego, który przyjechał do Warszawy ze spektaklem Bal, ale korzystając z okazji, że jesteśmy w Warszawie, odwiedziliśmy także Ambasadę Republiki Słowacji, mieszczącą się na ulicy Litewskiej. Pani Ambasador - Magdalena Vášáryová, przypomniała, jak Polacy niewiele wiedzą o swoich południowych sąsiadach i wyraziła nadzieję, że my - Slawiści, to zmienimy... Opowiedziała o założonej przez siebie fundacji ami pro futuro, której celem jest stworzenie płaszczyzny dialogu kulturowego między Słowacją a Polską, poprzez rozwój programów fundacji: Bibliotheca Slovaca - promująca literaturę słowacką w Polsce, program stypendialny dla wybitnych studentów słowackich College of Europe w Natolinie, nadanie tytułu mecenasa przyjaźni słowacko - polskiej, turystyka kulturalna - wspólne szlaki dziedzictwa kulturowego. Pani Ambasador Vášáryová, bardzo chciała usłyszeć, jak mówimy po słowacku. Nota bene, ona radziła sobie równie dobrze, zarówno ze słowackim czy czeskim, jak i polskim. Niestety, nawet to nas nie ośmieliło. Ta wizyta jednym uświadomiła, innym przypomniała o tym, że to, jaki będzie wizerunek Słowacji w Polsce i Polski w Słowacji, zależy głównie od nas...

Następnym przystankiem był Instytut Słowacki, który powstał w Warszawie w 1993 roku. Jak się dowiedzieliśmy, do zadań wspomnianego Instytutu należą: rozpowszechnianie wiedzy i informacji o Republice Słowackiej z dziedziny kultury, sztuki, szkolnictwa, nauki, a także prezentacja możliwości współpracy między Słowacją a Polską na poziomie kulturalnym, gospodarczym i społecznym. To wyśmienite miejsce dla chcących bliżej poznać formy wszechstronnego propagowania Słowacji na świecie.

Potem przyszedł czas na chwilę nie zorganizowaną, którą wykorzystaliśmy różnie. Jedni spacerując w deszczu po Łazienkach, przyglądając się biegającym wiewiórkom, inni zwiedzając warszawskie kafejki. Przed godziną 19-stą wszyscy spotkaliśmy się przed okazałym budynkiem Teatru Narodowego, gdzie mijała nas śmietanka znanych nam z ekranu telewizora. O 19-stej teatr był prawie pełny.

Sztuka Bal (TANČIAREŇ - tytuł słowacki) w reżyserii Martina Huby to swoisty musical. A ci - nie - słowacyści, którzy mówili, że nie znając języka, nie widzą sensu, by jechać z nami, byli w błędzie. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że w czasie całego przedstawienia, poza utworami muzycznymi, nie padło ani jedno słowo. Jednak wszystko było jasne, bo, jak się okazało, wydarzenia były nam dziwnie znajome... Dwa lata temu przedstawieniem tym cieszyli się widzowie toruńskiego festiwalu KONTAKT. Bal zdobył wówczas II nagrodę. 20 lat temu na ekranach naszych kin gościł film Etorre Scoli pod tym samym tytułem, a oparty był na pomyśle i scenariuszu francuskiego reżysera Jean-Claude'a Penchenata, który po raz pierwszy Bal wystawił we francuskim Theatre du Compagnol w roku 1982.

To opowieść rozgrywająca się w lokalu - w bratysławskim hotelu Carlton, w którym kluczowym miejscem jest parkiet. To na nim nieśmiałe postaci przeistaczają się w roztańczone i rozrywkowe a ludzie, jeszcze niedawno sobie obcy, zbliżają się do siebie i poznają się. W rolę maitre d'hotel, który jest niezmiennym elementem tańczącego w milczeniu świata, wcielił się Ladislav Chudík, którego nieco starsi z pewnością pamiętają jako doktora Sovę ze Szpitala na peryferiach.

Na tle zabaw, widzimy dzieje Europy. Począwszy od rozpadu Austro - Węgier aż po czasy współczesne. Za drzwiami szaleją reżimy, giną ludzie, tworzy się historia. Przyglądamy się drugiej wojnie światowej, komunizmowi, husakowskiej normalizacji, wydarzeniom z roku 1989 i wreszcie rozpadowi Czechosłowacji. A ci - tańczący - zwykli ludzie pozostają wraz ze swoimi niespełnionymi marzeniami i czasem śmiesznymi problemami, wciąż tacy sami. Ta Wielka Historia tak naprawdę nie jest ich historią. Oni dalej tańczą tango, twista i rockendrolla. C'est la vie...

Świetnie zagrany (zatańczony), przemyślany projekt. Z jednej strony wiele w nim momentów poważnych, z drugiej ogląda się go z uśmiechem na ustach. Wrażenie robi choreografia i wykonanie. Trafnie dobrane utwory pomagają zorientować się, w którym miejscu w historii właśnie się znajdujemy. Słychać The Beatles, czeskiego barda Karela Krylla czy Jane Kirschner. Znakomite przedstawienie.

O 22-giej ruszyliśmy w podróż do domu. Było warto!