Powrót do

Kočo Racin (mk)

dodany: 17.06.2005 | przygotowała: Monika Ledzion

Kočo Racin – Kosta Solev (ur. 22 grudnia 1908, zm. 13 czerwca 1943). Kočo urodził się w Velesie, po ukończeniu pierwszej klasy gimnazjum, był zmuszony ze względu na trudne warunki materialne porzucić szkołę i zająć się wraz z ojcem garncarstwem. Bardzo wcześnie doszedł do wniosku, że ci ludzie, którzy pracują naprawdę ciężko nic z tej harówki nie mają. W kamieniołomach widywał purpurowe z wysiłku twarze robotników zarabiających ledwie na suchy chleb z papryką. Dziwił się że najbardziej cierpią ci, którzy stanowią główną siłę roboczą w całej produkcji opium. Sam nauczył się niemieckiego, francuskiego i rosyjskiego aby móc studiować pasjonujące go problemy. Pisał o tym co czuł i co widział na własne oczy.

Kochał dziewczynę imieniem Raca, która wzgardziła jego względami. Kosta poświęcił jej tom liryków Antologia bólu (wyd. w 1928 roku, 19 wierszy po serb.-chorw. i 5 po bułg.). Określił się na całe życie – Kočo Racin – ten, który należy do Racy unieśmiertelniając imię swej wybranki. Nie rozczulał się nad własnym losem odrzuconego kochanka, bowiem aktywnie działał w ruchu społecznym i politycznym kraju. Był przywódcą młodzieżowej organizacji komunistycznej SKOJ w Velesie potem w KPJ - Komunistycznej Partii Jugosławii. Życie nie szczędziło mu doświadczeń; na przemian uczył się, tworzył, działał, ukrywał się i odsiadywał kolejne wyroki jako więzień polityczny.

W 1935 po 2 latach w więzienia w Sremskiej Mitrovicy dzięki amnestii powrócił do Macedonii. Nieco mniej zaczęły go obchodzić sprawy klasy robotniczej w ogóle bardziej zaś zainteresował się losem własnej nacji, daremnie zabiegającej o poprawę warunków życia na co dzień. W 1936 na łamach zagrzebskiego czasopisma Knjizevnik opublikowany zostaje jego wiersz Do eden rabotnik. 1937 Nasz vjesnik - Zagrzeb, publikuje pierwszą wersję poematu Tutunberaczite, w którym tytoń – przeznaczenie i przekleństwo swego zacofanego pod wieloma względami kraju – poeta podniósł do rangi symbolu bytu narodowego. W 1939 w Zagrzebiu wydany zostaje tomik Beli mugri (Białe zorze)12 utworów, który powoduje gwałtowną reakcję ówczesnej krytyki. Umarł na skutek pomyłki, zastrzelony przez wartownika obozu partyzanckiego.

Bibliografia:
Kočo Racin, Białe zorze, Łódź 1985.