Powrót do

Román Ráž, Kamień w oknie - fragment

dodany: 18.05.2008 | z czeskiego przełożyła: Katarzyna Szwed

Najdłuższą nocą jest ta, kiedy wbrew własnej woli czuwamy.

Szymon leży na łóżku z otwartymi oczami... Patrzy w ciemność, której nie widzi. Ma wrażenie, jakby unosił się w tajemniczej, nieograniczonej przestrzeni. Nie wie, gdzie jest góra, a gdzie dół, wydaje mu się, że jest zawieszony w martwej, ciemnej ciszy, czuje się nieswojo, a nawet trochę się boi.

Łapka, który leży na baranim futrze w nogach łóżka, jest niespokojny. Nie słyszy regularnego oddechu Szymona. Wie, że nie śpi. Wierci się, wstaje, wyciąga do niego łeb.

Szymon jest mu wdzięczny. Pogłaskał go. Tak po prostu. Raz. Drugi. Potem rękę odsunął. Łapka zrozumiał i wrócił na swoje miejsce.

Ten pies się przeze mnie nie wyśpi, martwi się Szymon. Jutro będzie spać pół dnia.

Nie myśli o sobie. Takie myśli pozbawiają go sił. Woli myśleć o psie. I wzbrania się przed myśleniem o nieprzyjacielu.

Bo to jest nieprzyjaciel! Nieprzyjaciel z prawdziwego zdarzenia. Pozwolił mu wstawić nową szybę i znów ją wybił. Żeby było dla Szymona jasne, kto tu rządzi.

Kto? Kto może chcieć, żeby Szymon miał wybite okno?!

I dlaczego?!

To zemsta, podpowiada mu doświadczenie z przeszłości.

Albo kara?

A co, jeśli to zwyczajne żarty? Egzamin z jego cierpliwości do chuliganów. Dowcip nieznanego wybijacza okien. Szyderstwo ze starca, który nie jest w stanie się obronić.

To jest dręczenie, oznajmia w duchu. Może ktoś jest tak zły, że zabawia się moją bezsilnością. Tym, jak kolejny raz wstawiam nową szybę. Sprawia mu to radość. Radość z mojego nieszczęścia. To dla tej perfidnej radości bierze kamień do ręki.

Szymon nie wytrzymuje dłużej w ciemnościach. Porusza się. Łapka się zerwał. Szymon siada na łóżku. Pies kładzie mu łeb na kolanach.

- Wpuścimy tu trochę światła - mówi Szymon cicho.

Wstaje i po omacku zbliża się do okna sypialni. Znajduje się ono na bocznej ścianie domu, pod sobą ma tylko trzy metry ogródka i płot sąsiedniego domku. Wychodzi na północ, żeby było tu chłodniej.

Jest tylko przymknięte. Przykryte grubą zasłoną. Różenka ją uszyła i powiesiła, żeby spali po ciemku. Wtedy ciemność mu nie przeszkadzała. Wtedy nie bał się jeszcze niczego.

Szymon odchylił zasłonę. Za sąsiednim domkiem jarzy się światło latarni. Jego odblask dochodzi do sypialni.

- No - mówi Szymon. – Teraz jest dobrze. Będziemy się widzieć.

Łapka podskoczył. Zgadza się.

Szymon wychodzi z sypialni. Kafle w przedpokoju chłodzą jego bose nogi.

Stawia cztery kroki w stronę drzwi do dużego pokoju.

Otwiera je.

Spogląda na okna wychodzące na oświetloną uliczkę.

Oba są zamknięte i całe.

To lewe dwa razy przeszył kamień.

Teraz jest w porządku.

Szymon wraca. Łapka go wyprzedził i z ciekawością wyciąga do niego głowę.

Obaj już są w sypialni. Szymon się kładzie. Łapka wierci się na swoim furze.

W głębokiej ciszy Szymon słyszy jedynie westchnięcie i długie ziewnięcie psa.

Dopóki nie rozległ się ten łomot.

Łapka się zrywa. Zaczyna szczekać. Włazi na łóżko Szymona. Zmusza go, żeby wstał. Żeby coś zrobił.

Szymon nie reaguje. Ma zamknięte oczy.

Teraz już wie, dlaczego nie usnął. Wiedział, co się stanie. Czekał na to.

I doczekał się.

Autorka przekładu oświadcza, iż posiada zgodę autora oryginału na publikację powyższego fragmentu.