Powrót do

Mozaika... składana ze skrawków przeszłości... Cd. 2

dodany: 23.01.2006 | autor: Jakub Bełtowski

Długo się przymierzałem do napisania ciągu dalszego, siadałem do klawiatury, wstawałem od niej, chodziłem wkoło niej, biłem się z myślami, aż za długo, że musiałem sobie odświeżyć pamięć, zawodną, efemeryczną, rachityczną, sięgnąć do odpowiedniego katalogu i wyciągnąć fiszkę.

Cóż, jak się znajdzie już czego się szukało, bynajmniej się myśli, że się znalazło to, co się chciało, potrzeba otworzyć katalog następny by wspomóc stworzyć dane potrzebne do napisania tekstu tytułowego. Koło się nie zamyka, nie jest tak łatwo, frazesy trywialne (sic!). W zasięgu myśli dotykam tego i owego, przybieram słowa, kurtuazyjnie – świadomie muskam ich znaczenie, wspominam ich wspomnienia, ożywiam je. Uciekam od symboli, metafor, przenośni, po cholerę mi one, mowo pospolita polsko tyś śliczna jest... banalna. Tua res agitur, byś zrozumiał, co chcę przekazać... Już wiem co chcę napisać, ostatecznie nie było to trudne zamierzenie, znacznie trudniejsza była, jest droga przebyta po myślach, koleiny straszne wszędzie. Droga była chłonna, dużo się dowiedziałem, przypomniałem i inni się niebawem dowiedzą.

Wracam pamięcią... izba ćwierćciemna, półokno otwarte, zresztą jakie to jest okno, zwyczajna szczelina, by kłęby dymu miały swoje ujście. Drzwi składające się z dwóch części, symetrycznych, mają swoje przeznaczenie by czynić izbę mniej duszną. Pierwsza – górna – służy do częstego używania – wentylator pomieszczenia, odsysacz, jak kto woli rzec. Druga część jest częścią drugą – jakie to łatwe i zrozumiałe? Powyższa część tekstu by się nadawała na jedną z kolumn Czterech Kątów pt. Drzwi na włościach, nieprawdaż? Lecz nie o drzwiach miała być mowa. Wyprawa po drzewce skończona nie jest przecież. Spocony osioł i muł pod naciskiem uciętych drzew wytaczały ścieżkę wydeptaną niezliczoną ilość razy. Wymachują ogonami, potrząsają głowami, siodłami, muchami. Obok szczęśliwi ludzie, umorusani, zmęczeni. Słońce dominuje wszędzie, zaczynając ustępować sjeście. Bez niej nabawić by się można zawrotu głowy, dosłownie. Zbliżamy się do gospodarstw, rozżarzone dachy błyszczą niczym księżyce, mgła gorąca otula kotlinę, zieleń pląsa otumaniona. Zaraz zostaniemy pochłonięci przez mgłę i tym samym zaczniemy taniec z zielenią. Otumanieni jesteśmy, nie przez słońce, bodajże(?), lecz przez wywar boski, miód z winnic, idealnie się dopasowujący z naszymi gardłami. Boskość, boskość, która została przyrządzona w tym miejscu i przez tych ludzi. Nie sposób porównywać ich trunku do trunków zakupionych w dućanach, birtijach (dućan - sklep, birtija – karczma o niewygórowanym guście, zazwyczaj ze stałymi bywalcami), zresztą to jest odwieczne prawo, że ludzka ręka poczyni więcej rozkoszy kubkom smakowym, niż niejedne fabryki razem (myślę o sercu włożonym w pracę). Każde gospodarstwo posiada winnice, bynajmniej z jedną beczką dębową, zależnie od nawyków alkoholowych rzecz jasna. Wina się nie sprzedaje, wymieniać można, tak, i to z dumą by pokazać, że płyn jest smaczny i wywnioskować można, że i ziemia dorodna, że i właściciel posiadł wiedzę o przyrządzaniu boskiego napoju, i to nie z zamysłem konkurowania, lecz zdobycia kompana (lub kompanii(!)) na zimowe noce i tak powstają przyjaźnie na całe życie lub odwrotnie.

Cóż, wszystko się kończy jednak i wyprawa po drewniane runo także. Uwolnione zwierzęta już równomiernie oddychały, nawet w cieniu słońce sięgnęło szczytu. Udawaliśmy, że jeszcze siły mamy, może przez oczekiwanie na posiłek, może przez pragnienie wypicia szklaneczki, może przez... właśnie – przez połączenie tego wszystkiego razem. Siły nie zabrakło i na przyśpiewki. Po kilku przyśpiewkach zaczynałem zauważać zmiany, słońce już się oddaliło, białawe światło już nie raziło, natomiast poraził mnie ból głowy, jaki miałem na dzień następny... zawsze pamiętaj, by mieć ze sobą aspirynę i najlepiej zdrowy rozsądek...